Voormalige cafés Mascot en Stijl worden woningen: nooit meer piekuur met vleugje Strauss

Niemand van hen hield het echter lang vol. Dit jaar komt er definitief een einde aan de bekende passage als uitgaansspot: de twee inmiddels leegstaande zaken worden verbouwd tot vier huurwoningen. Tegen het einde van het jaar worden die woningen opgeleverd. Reden om met Dijkhuizen nog een keer terug te blikken op de gloriejaren.

Dijkhuizen nam De Mascot in 1978 over van de familie Vinke. "Het was toen niet meer dan een koffiebar en een ijssalon. Later hebben we er nog een petit restaurant van gemaakt." De zaak liep als een trein, weet hij nog. "Uiteraard hadden we veel aanloop, vooral dankzij de nabijheid van de dierentuin. Op sommige ochtenden joegen we er wel zeshonderd koppen koffie door."

Negen jaar later voegt Dijkhuizen een deel, dat later het keldertje zou worden, toe aan zijn zaak. "In die jaren maakten wij de overstap naar een allround horecazaak en begonnen we alcohol te schenken. Al die bouwvakkers die bij ons over de vloer kwamen, wensten ook een biertje bij hun friet. Dus toen hebben we de vergunning maar aangevraagd."

Midden jaren tachtig besluit Dijkhuizen zijn eigen zaak uit te breiden door het keldertje bij zijn zaak te trekken. "Die ruimte gebruikte ik aanvankelijk als ruimte voor kleine feestjes. Met die zestig vierkante meter kon je ook niet veel meer." Maar het werd een geliefd plekje. "Een stamgast riep dat hij de zaterdag die volgde weer terug wilde komen en honderd man zou meenemen. Als je dat lukt, houd ik een piekuurtje, beloofde ik."

Zo gezegd, zo gedaan en het piekuurtje - een pilsje voor een gulden - groeide nadien uit tot een bekend fenomeen in het uitgaansleven van Emmen. Als vaste ingeleide draaide Dijkhuizen altijd een stukje Strauss om de stappers erop te wijzen dat het uurtje van start ging. "Het bier was vervolgens niet aan te slepen", lacht hij.

"Na Strauss vlogen de bestellingen ons om de oren. Tien bier! Twintig bier! Dertig bier!", zegt Dijkhuizen, terwijl hij uitbeeldt hoe het eraan toeging. De volle glazen gerstenat op dienbladen zoefden als vliegende schotels over de hoofden van het uitgaanspubliek, weet hij nog goed. Was het de ruimte of het piekuur zelf, dat het keldertje zo ongekend populair maakte? Volgens Dijkhuizen is het antwoord heel simpel. "De gemoedelijkheid, denk ik."

In 1990 breidt Dijkhuizen de zaak andermaal uit met de aankoop van het aangrenzende pand waar elektronicazaak Crescendo in zat. Deze doopt hij om in De Stijl: een café dat werd opgetrokken aan de jaren dertig. Inclusief een meterslange stamtafel en klassiek biljart die nog uit die periode stammen.

Onder middelbare scholieren groeien de horecazaken uit tot ware hotspots. Elke vrijdagmiddag staan de fietsen bijkans opgestapeld voor de passage. "Spijbelen kwam meer dan eens voor, maar daar werd soms heel leuk mee omgegaan. Op een dag kwam een leraar van de Statenschool hier binnen, op zoek naar enkele vermiste leerlingen, die hij hier natuurlijk aantrof. Zo jongens, zitten jullie hier? Willem, doe maar twaalf koppen koffie. Ik geef hier wel les."

In 2004 verkoopt hij beide zaken en legt hij zich samen met zijn vrouw Rolanda toe op het runnen van Horecacentrum Rietplas in de Rietlanden. Bij zijn opvolgers is hij wel eens een paar keer binnengestapt, maar niet vaak. "Ik denk er nog wel eens aan de tijd van weleer terug, maar echt missen doe ik het niet, nee."

Veel stamgasten vonden beide kroegen een vaste haven. Dat bracht saamhorigheid met zich mee en hoe", legt Rolanda uit. "Ik herinner me dat er ooit eens een leiding sprong op de Weiert en de zaak blank stond. Zijn we nog naar discotheek Big Fun gegaan om de hulp van onze stamgasten in te roepen. Ze hielpen allemaal mee om de zaak schoon te maken."

Willem herinnert zich in de barre winter van 1979 hoe iedereen meehielp met het plaatsen van schrootjes op de wanden. "Bam! In een uurtje zat alles erop." Er zijn zelfs mensen getrouwd in De Mascot. "In een kroeg, nota bene", lacht Rolanda. "Hoe vaak gebeurt dat?" Volgens haar heeft dat alles te maken met een musketiersgevoel dat rond beide zaken hing. "Het was altijd allen voor één", aldus Rolanda. Willem: "We wisten hoeveel klontjes suiker mensen in de koffie hadden en welk krantje ze het liefst aan de stamtafel lazen. Mensen voelden zich bij ons gewoon thuis."