Hard werken en weinig slapen tijdens Solar Challenge: 'Trots op het resultaat'

Hoewel hij en zijn teamgenoten tevreden zijn over de prestaties, hebben ze wel het gevoel dat er meer in had gezeten. "In tegenstelling tot andere teams hebben we minder tijd gehad om in het ontwerp- en bouwproces van de auto grote optimalisatieslagen te doen", zegt Beijering. "Helaas hebben we door te weinig testtijd de eerste twee dagen gereden met remmen die nog te strak afgesteld waren." Daardoor verloor de zonneauto veel energie.

Ook hadden ze het moeilijk door veel bewolking op de eerste racedag. Volgens Beijering herpakte het team zich met name op de vierde en vijfde racedag. "We hebben toen laten zien dat we echt meedraaien in de top. We hadden amper energie in de batterij, maar wisten op hoge snelheden energieneutraal te rijden", vertelt hij. "Wellicht had er meer ingezeten dan een vierde plek, maar we zijn als team erg trots op het behaalde resultaat."

Beijering vervulde als werktuigbouwkundige de rol van projectmanager. Hij moest ervoor zorgen dat het team optimaal kon presteren. Tijdens de race was hij de zogeheten co-racelead. Dat houdt in dat hij zorgde dat de juiste handelingen werden gedaan om het beste uit de auto te kunnen halen. De Drent zat zelf niet in de zonneauto Green Spirit, maar in één van de andere teamauto's. "Van daaruit monitorde ik ook de parameters van de auto, om te kijken hoe de Green Spirit presteerde. Ook deed ik af en toe de communicatie met de bestuurder van de zonneauto."

Normaal gesproken wordt de Solar Challenge in Australië gehouden, maar vanwege de strenge coronamaatregelen down under werd de race verplaatst naar Marokko. Een land dat met veel hoogteverschil, haarspeldbochten en drukke wegen een heel andere uitdaging werd. Volgens Beijering vroeg dat veel van de auto, coureur en de rest van het team.

Hoogtepunt van de race was voor Beijering de vijfde en laatste etappe. Volgens hem presteerde de Green Spirit toen op wereldniveau. "We zagen dat onze strategiemodellen één op één klopten met de realiteit." Het team moest over een berg heen met een hoogteverschil van 1.850 meter. En dat terwijl de auto al met weinig energie van start ging.

"Ons strategisch model nam alle variabelen mee: het weer, de auto en de omgeving. Zo bepaalden we de juiste snelheden tijdens de race. Het was een spel om op pure zonne-energie de hele route uit te rijden en die enorme berg over te komen."

Het klinkt haast idyllisch: lekker met een zonneauto rijden door het Atlasgebergte en door de Sahara. Maar niets is minder waar. Het is hard werken. "Het rijden in een zonneauto is een stuk minder comfortabel", legt Beijering uit. "Het kan zijn dat je vier uur moet rijden in een auto die op kan warmen tot 40 graden." Ook wordt bij het ontwerpen van de auto niet gedacht aan een lekker relaxed stoeltje. "Dat kost alleen maar energie en gewicht. Je zit dus op het carbon en je kunt niet even de airco aanzetten."

Natuurlijk is het leuk om met een team een tijd in Marokko te zitten, maar wie denkt dat het een lekkere vakantie was heeft het mis. "Het team maakte lange dagen", beschrijft Beijering. "Vaak hadden we maar drie tot zes uur slaap. Hoe dichter we bij de race kwamen, hoe drukker de dagen werden."

Toch heeft de student uit Buinen kunnen genieten van zijn tijd op een ander continent. "Marokko is niet alleen heel mooi, maar de mensen zijn ook gastvrij en willen overal bij helpen", zegt hij. "Wat ik erg leuk vond om te zien was dat we tijdens de race in elk dorpje werden aangemoedigd." Ook stonden dorpelingen de zonneauto's te filmen. Het Noord-Nederlandse studententeam had ook twee Marokkaanse studenten meegenomen om ze wat te leren over het project.

Mogelijk kan Beijering in februari nog een keer van start. Volgens hem is dat misschien een race in Abu Dhabi. "Ik hoop dat de omstandigheden goed blijven en dat we ons daar opnieuw kunnen bewijzen. In de tussentijd gaan we verder met het optimaliseren van de auto en de overdracht voor het volgende team, dat een nieuwe auto gaat bouwen voor de Solar Challenge 2023 in Australië."