Winter '79: Leven en dood lagen soms dicht bij elkaar

Bert Bijmholt met zijn pasgeboren zoontje Stanley (Rechten: familie Bijmholt)
Bert Bijmholt met zijn pasgeboren zoontje Stanley (Rechten: familie Bijmholt)
Voor veel mensen was 14 februari 1979 een dag om nooit te vergeten. Iedereen die oud genoeg is om het zich te herinneren, weet nog wel wat hij of zij deze dag tijdens de sneeuwstorm deed. Voor sommige mensen krijgt deze dag een extra lading. Zo kregen Bert Bijmholt en Tineke Huizing allebei een kind, maar verloren Henk van Gulik en Jolanda Moes beiden hun vader.
Voor Bert Bijmholt waren het spannende dagen. Zijn vrouw was die dag hoogzwanger en stond op het punt om te bevallen. Het blijkt een hele onderneming om zijn vrouw naar het ziekenhuis in Hoogeveen te brengen. "Alle wegen zaten helemaal dicht", vertelt hij. "De politie en de brandweer moesten eraan te pas komen om ons te helpen."

'Ik was behoorlijk nerveus'

Maar ook de hulpdiensten komen niet door de dikke laag sneeuw heen. "Uiteindelijk moest er zelfs een sneeuwschuiver worden opgetrommeld", weet Bert nog. "Toen konden we erdoor." Spannend vindt hij het allemaal wel. "Ik was al behoorlijk nerveus, maar mijn vrouw nog meer. Wat als we thuis hadden moeten bevallen? Of nog erger: onderweg?"
Maar het ziekenhuis in Hoogeveen wordt gehaald. Bert's vrouw is in veilige handen. "Maar voor mij was geen plek in de auto. Dus toen mijn vrouw in het ziekenhuis was, kwam de hele delegatie weer terug naar Pesse om mij op te halen." Toch laat het baby'tje nog even op zich wachten. "Uiteindelijk werd Stanley op 15 februari geboren, helemaal gezond. Hij wordt dus morgen 40 jaar, ik blijf het een bijzondere dag vinden."

'Jan haalde haar met de trekker op'

Dat geldt ook voor Tineke Huizing uit Nieuw-Weerdinge. Ze bevalt 's avonds de 13e van een gezonde baby, Nico. "De ijzel begon toen net op te komen", herinnert Tineke zich. "Het was heel moeilijk om de kraamhulp terug te brengen, dat gebeurde met gevaar voor eigen leven."
De volgende dag kon er ook amper kraamvisite komen. "Een vriendin van mij was verpleegster, dus zij hielp mij de eerste dag", vertelt Tineke. "Mijn man Jan had haar met de trekker opgehaald. Gelukkig is alles goed gegaan."

De verdrietige tocht naar Flevoland

Bert Bijmholt en Tineke Huizing kijken dus terug op een mooie dag. Henk van Gulik uit Diever heeft geen fijne herinnering aan die winterdag. Hij is die dag aan het werk in Assen, die middag hoort hij dat een van z'n chauffeurs vastzit in de sneeuw. "Het lukt ons om de auto weer in beweging te krijgen en naar het bedrijf te rijden."
Eenmaal terug op de zaak, wacht hem vreselijk nieuws. Zijn vader is in Lelystad op 59-jarige leeftijd overleden. Hartstilstand. "Hij was samen met mijn moeder op weg naar zijn zus", vertelt Henk. "Ze kwamen vast te zitten met de auto. Mijn vader wilde de auto van zijn plek duwen, alleen het lukte niet. In het huis van zijn zus wilde hij op adem komen. Maar bij binnenkomst was er nog een merkwaardig geluid en viel hij dood op de grond."

'Hoe kom ik zo snel mogelijk in Lelystad?'

De wereld staat voor Henk stil. "Ik had maar één gedachte: hoe kom ik zo snel mogelijk in Lelystad, in deze witte wereld?" Het blijkt een hele onderneming om überhaupt uit Assen te komen.
De dag erna proberen ze opnieuw naar Lelystad te gaan. Maar al snel komen ze weer vast te zitten. "Onze redding bleek een boer te zijn, die met zijn trekker onze kant op kwam. Hij vroeg ons hoe we het in ons hoofd haalden om met dit weer op pad te gaan." Henk vertelt hem het verdrietige verhaal. De boer besluit te helpen. Met zijn trekker sleept hij de auto een stuk op weg. "Uiteindelijk is het ons gelukt om heelhuids in Lelystad te komen en samen met onze familie het droevige nieuws te delen. 14 februari 1979 staat voor eeuwig in ons geheugen gegrift."

Ook Jolanda Moes uit Assen bewaart geen mooie herinnering aan de winter van 1979. "Mijn papa is toen op 35-jarige leeftijd overleden", zegt ze. Haar vader overlijdt aan een hersenbloeding. "Hij werd op 9 februari opgenomen in het ziekenhuis in Assen, maar werd drie dagen later overgebracht naar het academisch ziekenhuis in Groningen. "Mijn moeder kon die dagen niet op bezoek, vanwege de sneeuw. Er reden geen bussen en treinen. Ik herinner mij dat ze mijn opa nog belde, maar die durfde niet door de sneeuw te rijden."
Zelf mocht Jolanda niet naar het ziekenhuis. "Ik was 10 jaar, maar je moest 14 jaar zijn om op de intensive care te mogen. Ik herinner mij nog de onmacht en de paniek van die tijd. Ik voel het nog steeds als er sneeuw ligt."

Geen afscheid

Op 19 februari krijgt Jolanda's moeder een telefoontje. Het gaat niet goed, ze moet komen. "Mijn oom ging met haar mee. De wegen waren al wat schoner. Mijn moeder werd 'boos'. 'Alsjeblieft, rijd toch door', riep ze tegen mijn oom. Maar hij kon en durfde niet sneller."
Ze zijn te laat in het ziekenhuis. De vader van Jolanda is al overleden. Niemand heeft afscheid kunnen nemen. "Rond deze dagen komt het altijd weer naar boven. Ik was vorige week bij mijn moeder, toen hadden we het er weer over."
De angstige februaridagen hebben impact gehad op Jolanda. "Ik heb nooit meer kunnen genieten van de sneeuw."
RTV Drenthe besteedt vandaag de hele dag aandacht aan de barre winter van 1979. De mooiste verhalen en videobeelden zie je tussen 10.00 uur en 13.00 uur op TV Drenthe. Op Radio Drenthe en op onze website staan we de hele dag stil bij die bewuste winterdag.

Heb je een nieuwstip, nieuwe informatie óf heb je een foutje gespot? Stuur een bericht, foto of filmpje via WhatsApp of mail de redactie.