Ruim drie weken zonder mast dobberden Yvette en Sander op zee: 'Traumatische ervaring'

Eind april gaat het mis voor Sander en Yvette, als ze met hun boot Blue Beryl op weg zijn richting Frans-Polynesië. Midden in de nacht is er ineens een vreemd geluid en blijkt de mast te zijn afgebroken. "We waren niet stuurloos, maar wel mastloos", zegt Yvette. Ze prijst haar vriend Sander, die als getrainde zeiler op alle scenario's was voorbereid. Dus ook hierop. "Qua weer was er niet zoveel aan de hand. We hadden windkracht vier of vijf, dat moet zo'n schip aankunnen", vertelt Yvette. Nagaan wat dan wel het euvel is, is niet mogelijk. Want de mast hebben ze moeten achterlaten op de bodem van de oceaan.

Met een provisorisch gemaakte mast hebben ze de weg vervolgd. Sturen lukt wel, maar alle stabiliteit is door het verdwijnen van de mast uit de boot. Het betekent dat ze het resterende stuk - zo'n 2.000 mijl (3.600 kilometer) - al hotsend en klotsend hebben vervolgd. "Het was vreselijk, we slingerden alle kanten op. We hadden wel een spinnakerboom als zeil opgezet, maar dat is een tandenstoker vergeleken met de mast die we hadden. Gelukkig was de romp wel stevig en zijn we nooit in levensgevaar geweest." Er is wel een motor aan boord als back-up, maar die is niet geschikt om lange stukken over de oceaan te varen.

Voor Yvette is de periode lastiger dan voor Sander. "Ik had er veel moeite mee en raakte in paniek. Dacht dat alles misging." Gelukkig voor de twee staan ze er niet helemaal alleen voor. Via e-mail hebben ze contact met boten die in de buurt zijn. Eten en drinken hebben ze genoeg, maar diesel voor de motor is altijd welkom. "En ze hebben in een tasje spullen voor slaapmedicatie gebracht." Omdat het schommelen dusdanig erg is dat de boten elkaar kunnen raken, moeten de spullen via een lange lijn overgedragen worden. "Zo hebben we dat een keer of vier gedaan. Wel fijn dat we wat mensen konden spreken via de marifoon en dat we actie hadden naast het dobberen."

Na 26 dagen hebben ze uiteindelijk vorige week Frans-Polynesië weten te bereiken. Daar hopen ze wat bij te komen van de reis en een nieuwe mast te kunnen regelen. Zeker omdat ze zich bij een Duitse verzekeraar goed verzekerd lijken te hebben voor dergelijke schade. Alleen, dat blijkt niet helemaal zo te zijn. Yvette: "We hadden speciaal voor deze verzekeraar gekozen, zodat je per vaargebied kan verzekeren. We kregen de polis binnen en hadden al de premie betaald. Toen bleek dat het om een offerte ging en we volgens de kleine letters nog akkoord hadden moeten geven op een e-mail."

Bovendien zegt de verzekeraar volgens het zeilduo, dat ze een verzekering voor de Atlantische Oceaan hadden. Het zorgt ervoor dat Yvette en Sander nog amper hebben kunnen bijkomen van de reis. "We zijn vooral dingen aan het regelen. Iedere dag gaat de wekker vroeg, zodat we kunnen bellen." Vrienden zijn inmiddels in actie gekomen voor het zeilpaar.

Had Yvette van tevoren geweten dat de reis zo zou verlopen, dan was ze nooit aan boord gestapt. "Voor mij is het nu ook duidelijk dat ik niet meer zulke lange oversteken doe, omdat ik toch wel met een trauma zit. Er is wel zoiets als zeilersdementie, waarbij je aan land vergeet hoe redelijk het onderweg was. Maar dat gaat mij niet helpen ben ik bang."

Het is onzeker of en hoe de wereldreis van Yvette en Sander vervolgd kan worden, zeker nu het de vraag is of en wanneer de mast gerepareerd kan worden. Want de levertijd van een mast is zeker enkele maanden. Mogelijk zijn de twee na de zomer weer terug in Nederland. "Als dat zou gebeuren, dan zou ik op tijd terug zijn voor de Rodermarkt. Dat zou wel een voordeel zijn."