De tattoos en swingskirts van een Drentse pin-upgirl

Na één stap over de drempel is duidelijk dat je het huis van een eigenzinnige bewoner betreedt. Muren en plafond zwarter dan de nacht, op de kast een opgezet geitje (Benjamin), met daaronder, niet ver van de satanische bijbel en eksterveren, een in sterk water liggend vogeltje.

“Die viel uit een boom bij mijn ouders en heb ik meegenomen. De eksterveren heb ik met Lilith gevonden”, zegt de vrouw des huizes, terwijl ze met koppen thee uit de keuken terugkeert. Lilith is de 7-jarige dochter van Samantha en haar man Michel, met wie ze de eengezinswoning betrekt. “Het is een bijbelse naam. Zij was de eerste vrouw van Adam, nog voor Eva dus. Maar Lilith weigerde zich aan een man te onderwerpen en is het paradijs ontvlucht. Ze was dus de eerste vrouw die zich verzette.”

Dat recalcitrante spreekt Samantha aan. Ze heeft lak aan conventies en kiest haar eigen route. Duidelijk is dat die haar niet over de gebaande paden leidt. Dat is ook te zien. Onder haar zwarte shirtje draagt ze een swingskirt met paraplu's erop. Daaronder klakkende hakken die nog roder zijn dan haar gestifte lippen. Haar glinsterende roze nagels krullen om de kop thee. Ook als pin-upgirl kleedt ze zich excentriek. In dezelfde stijl. Gehuld in pikante jaren ’40 en ’50-pakjes, maakt ze deel uit van de wereld die haar zo aanspreekt.

“Pin-up komt ook uit die tijd. Soldaten ‘pinden’ plaatjes van modellen en actrices boven hun bed”, legt ze enthousiast uit, waarna ze een vuistdik boek met plaatjes op de keukentafel laat ploffen. Driftig begint ze te bladeren. “Kijk, hier zie je een vrouw met een leuk jurkje, waar een been plagerig onder vandaan komt. Nu wordt alles verstopt of is het ordinair. De stijl van toen heeft veel meer klasse.”

Met haar voorkomen springt Samantha flink in het oog

De eerste keer dat Samantha zelf de stoute (hak)schoenen aantrok, was in 2008. “Voor een vriendin. Zij begon met fotografie en vroeg me of ik haar model wilde zijn. Na de sessie plaatste ze de foto’s op Hyves. Die werden door fotografen bekeken, waarna ik voor shoots werd gevraagd.” Dat ze sindsdien regelmatig heeft geposeerd, blijkt uit de stapel magazines die door haar handen gaan. Panorama, Dark Beauty, Vintage Style Magazine; allemaal bladen waarin de Drent haar vrouwelijke vormen toont.

“De foto’s die van mij gemaakt worden prikkelen de fantasie. Bovendien kun je bij deze shoots in de huid kruipen van een ander persoon. Dat voelt fijn. Je bent een soort actrice. Voor het geld doe ik het in ieder geval niet. Ik houd er nauwelijks wat aan over”, zegt Samantha. “Wel mag ik soms het jurkje houden waarin ik poseer. Dat is natuurlijk mooi meegenomen haha. Maar ambitie als model heb ik niet. Heb ik het figuur trouwens ook niet voor. Mijn ambitie is om mezelf te zijn.”

Precies om die reden ziet ze er net zo uitgedost uit als ze niet voor de camera staat. Thuis, in de winkel, op straat, vol vertrouwen loopt ze in de excentrieke kledij. “Ik houd gewoon van die look. Je zult mij dan ook niet snel in een spijkerbroek en trui zien.”

Samantha haar fascinatie voor deze stijl begon al vroeg. Als kind van zes keek ze een oude Hollywoodfilm, ‘Some like it hot’. Alle aandacht in deze film ging naar een de vrouw die tot op de dag van vandaag voor velen het schoonheidsideaal belichaamde: Marilyn Monroe. Zo ook voor Samantha. Niet voor niks is de blonde pin-up dame op vele plekken in haar woning terug te vinden. Met uitdagende poses hangt ze aan de muren van de keuken, woon- en slaapkamer. En ook een borstbeeld mag niet ontbreken.

“Ik was meteen verbijsterd door haar schoonheid. Ik vond veel actrices uit die tijd mooi, maar zij sprong eruit als een maan in het duister. ‘Daar wil ik later op lijken’, zei ik meteen.”

De interesse in Monroe begon te groeien. In haar pubertijd leende Samantha boeken over haar bij de bibliotheek. Naast het bekijken van foto’s kon ze zo interviews met de superster lezen. Ze herkende iets van haarzelf in Monroe. “Ze had een moeilijke jeugd. En ook ik sleep flink wat bagage mee van vroeger”, legt Samantha uit. “In een van de interviews werd Marilyn Monroe gevraagd of ze gelukkig is. ‘Alleen als ik aan het werk ben’, zei ze. Oftewel: als ze in haar rol zat. Altijd gelukkig lijken te zijn, maar je vaak genoeg minder lekker voelen. Daar zie ik wel iets van mezelf in terug”, zegt Samantha. “Ik bewonder haar enorm. Ze straalde kracht uit. Net als bijvoorbeeld Edith Piaf, Betty Page en Marlene Dietrich, die als een van de eerste dames broeken durfde te dragen. Echte power-vrouwen.”

Samantha laat zich inspireren door 'echte power-vrouwen'.

Ondanks dat Samantha zich niet bewust gedraagt naar haar idool, zien mensen genoeg gelijkenissen met Marilyn Monroe. “Laatst was ik in een schoenenzaak, waar een oudere vrouw en haar dochter me bleven aanstaren. Na een tijdje stapte de moeder op me af en pakte mijn hand vast. ‘Jij lijkt zo enorm op Marilyn Monroe. Mijn dochter is helemaal fan van haar’. Dat is toch leuk.”

Haar dorpsgenoten praten zelden over haar extravagante voorkomen. Althans, niet met haar zelf. “Er zal vast wel over geroddeld worden. Er kwam eens een meisjes naar me toe toen ik stond te wachten op Lilith bij haar school. ‘Mijn moeder vindt jouw tattoos erg lelijk’ zei ze tegen mij. ‘En jij?’ Vroeg ik haar. ‘Ik vind ze erg mooi’, antwoordde ze. Zo schattig. Opvallend genoeg zijn het vaak kinderen en ouderen die zo lief en positief zijn", zegt Samantha.

“Maar mijn grootste fan blijft toch Lilith. Mijn jurkjes mag ik absoluut niet van haar weggooien, want, zegt vaak: ‘Als ik ouder ben en grote borsten heb, wil ik ze ook graag aan’.”

Toch is niet elk familielid gecharmeerd van hoe Samantha de deur uit gaat. “De kant van mijn vader vindt het een schande hoe ik er uitzie. Met hem heb ik ook geen contact meer. ‘Je loopt erbij als een temeier’, heeft ie gezegd. Volgens hem ben ik een slecht voorbeeld voor mijn dochter. Dat vond ik een erg lage opmerking. Dat deed pijn en ik voelde me onbegrepen. Maar dit is wie ik ben. Als ik dit verander, dan verander ik mezelf en daar word ik ongelukkig van.”

“Met mijn moeder heb ik gelukkig goed contact. Zij heeft ook geen probleem met mijn voorkomen. Hoewel ze wel erg moest wennen aan mijn tattoos. ‘Moet dat nou zo extreem?’, vroeg ze me. Maar eigenlijk zag ze het ook wel aankomen. Als kind zat ik al telkens op mijn handen te tekenen. Op mijn vijftiende nam ik mijn eerste tatoeage.”

Samantha heeft een grote collectie kleding in de jaren 40/50-stijl.

Sindsdien is het aantal uitgegroeid tot een grote inktcollectie. Op haar rechterdijbeen steekt Johnny Cash de middelvinger in de lucht, op het linkerbeen is Marilyn Manson te zien, met daarbij de tekst ‘Meant to be Chaos’. “Bij mij valt ook altijd wel wat te beleven”, grapt Samantha. Vandaar dat op de achterkant van haar benen ‘Wild’ en ‘Thing’ valt te lezen. Op haar linkerarm heeft ze een vampierversie van Marilyn Monroe laten zetten, en op haar rug zijn twee grote engelvleugels. Daaronder staat ‘Mi vida loca’, (mijn gekke leven). En zo zijn er nog vele andere inktuitspattingen die haar lichaam sieren. Maar klaar is de verzameling niet. “Op mijn hals heb ik Brandon Lee staan, uit de film The Crow. Die ga ik nog laten uitbreiden naar boven”, zegt ze blij.

Haar tattoos zijn onderdeel van wie ze is, geeft ze aan, en daar gaat ze niet aan sleutelen. Uiteindelijk is het belangrijkste dat je doet waar je je goed bij voelt, zolang dat anderen niet schaadt, zegt Samantha. "Dat is de essentie. Op Facebook krijg ik wel eens reacties van mensen op mijn foto’s. Zij zeggen dat ze ook zo graag willen uitdragen wie ze nou echt zijn. Ze vinden het dapper dat ik dat wel doe. Ik moedig deze mensen aan dat voorbeeld te volgen. En eigenlijk is het niet moeilijk: kom je bed uit en gedraag en kleed je nou eens precies hoe je het liefst zou willen. Stap die drempel over. Je hoeft geen schaap in de kudde te zijn”, zegt ze. “In het begin brengt dat onzekerheid met zich mee, maar als je dat gedaan hebt, groeit het vertrouwen vanzelf en neemt het geluk toe.”