Johannes van den Bosch 'eindelijk' vereeuwigd in Frederiksoord

"Het is mijn betovergrootvader", glundert een trotse Otto van den Bosch, die speciaal voor de onthulling van het beeld naar Frederiksoord toog. "Onze familie vindt het belangrijk om ons erfgoed in stand te houden. Daarom hebben we een stichting opgericht en ben ik de laatste tijd regelmatig hier te vinden."

Van den Bosch is trots op het beeld: "Het is toch bijzonder wat onze voorvader heeft gedaan. Als je kijkt naar de geschiedenis was hij de eerste met het zorgsysteem. Dat is begonnen bij hem. Net als onderwijs: de kinderen die hier kwamen, moesten verplicht naar school. Dat werd in de eeuw daarna pas in heel het land ingevoerd. Dat zijn zaken die Nederland dragen."

Minne Wiersma, directeur van de stichting Maatschappij van Weldadigheid kan dat beamen: "Johannes van den Bosch heeft hier het landschap bepaald. Hij staat hier op de goede plek, want hier is de eerste koloniewoning zoals die 204 jaar geleden is gebouwd."

Kunstenaar Herma Schellingerhoudt uit het dorp ontwierp vorig jaar het beeld, voordat het in brons werd gegoten. Ze begon op eigen houtje aan het kunstwerk, zonder zeker te weten dat het ooit daadwerkelijk gegoten zou worden en ergens zou staan. "Ik vond het raar dat er niets van Johannes van den Bosch in Frederiksoord te zien is. Geen straat naar hem vernoemd bijvoorbeeld. Daar wilde ik iets aan doen, want hij is daar belangrijk genoeg voor geweest."

Met hulp van een crowdfundingactie is vijftienduizend euro opgehaald. Met dat geld is het uiteindelijk gelukt om het ontwerp in brons te gieten en dit weekend is het beeld onthuld.

Johannes van den Bosch heeft ook een donker verleden. Als gouverneur-generaal verplichtte hij de bevolking van Nederlands-Indië om gewassen voor de regering te verbouwen. Tegenwoordig worden standbeelden van personen uit die tijd daarom in twijfel getrokken. Toch houdt dat de kunstenaar niet tegen: "Lekker puh. Dat is wat je doet als kunstenaar. Als iedereen zegt dat je het niet moet doen, moet je het juist doen", om daaraan toe te voegen: "Wij doen het tegenwoordig ook niet veel beter. Misschien praten ze ook wel zo over ons over 200 jaar."

"Ik vind het belangrijk om er over te kunnen praten en kunt besluiten om het anders te gaan doen. Dat doe je niet als je doet alsof het niet bestaan heeft, of als je het te groot maakt, of te klein. Je moet het beestje bij de naam noemen", besluit Schellingerhoudt.