Moeder vermoorde Duitse studente: Het is een emotionele bomkrater

In de woning waar Leonore werd vermoord, werd later een reconstructie gedaan (Rechten: Persbureau Meter)
In de woning waar Leonore werd vermoord, werd later een reconstructie gedaan (Rechten: Persbureau Meter)
Vandaag stond de 20-jarige Michael N. voor de rechtbank in Assen. Hij wordt verdacht van de moord op de 20-jarige Duitse studente Leonore Prothmann in Emmen. Zij kwam om het leven in de vroege ochtend van maandag 3 september.
De zaak gaat morgenmiddag verder. Aan het begin van de avond maakte de moeder van Leonore gebruik van haar spreekrecht. In een emotionele toespraak, zei ze het volgende:
De moeder van Leonore begint met een gedicht:
Als je kind overlijdt, krijg je levenslang, zonder dat je iets hebt misdaan.
Zonder uitzicht op gratie. Zonder verlof. Zonder strafverlichting. Levenslang verdriet.
Levenslang niet te stillen verlangen, levenslang een zee van tranen.
Levenslang kwellende vragen naar het waarom.
Levenslang lijden onder het onbegrip van medemensen.
Van de toekomst beroofd.
Er komt een moment dat je je schikt tot je gevangenis.
Dat je kunt lachen.
Je denkt dat je je zelf hebt bevrijd.
Dan is er dat liedje, die geur, dat ene woord.
Iemand die op je kind lijkt.
Jij hebt levenslang, zonder dat je iets hebt gedaan

31 augustus 2018:

Vandaag is de dag van je vertrek naar Emmen. Maandag begint je tweede studiejaar. Je hebt er al naar uitgekeken. Vooral omdat je nu een kamer in een kleine woongroep hebt gevonden. Een duidelijke verbetering van je woonsituatie in het eerste jaar, waarvan je veel last hebt gehad. Je verheugde je op je vriendinnen, die je eindelijk weer zou zien
Ik was enorm blij voor jou, dat je omgaat met mensen die je accepteren zoals je bent.
Vooral ongelofelijk trots was ik dat je een studie doet waar je iet van kun leren.

1 september 2018:

Samen met Tim heb je nog boodschappen gedaan. Om genoeg voorraad te hebben voor de tijd die ging komen. Je hebt samen met hem je kamer ingericht en opgeruimd.
Iedereen die Leonore kent, weet dat ze van een opgeruimde kamer houdt, en ook van grip op de situatie.
Later die avond heb je nog verteld over een spannende gebeurtenis die gebeurd was in de omgeving. De politie was gebeld.

2 september 2018:

's Avonds bellen we nog een keer met elkaar, je vertelt hoe je je kamer ingericht hebt, wat je hebt gedaan en wat je plannen zijn voor de komende tijd.
Ik herinner me nog dat je je goed voorbereid voelde voor de komende maandag. Je stuurde nog een filmpje, waarin je liet zien hoe je nu woont.
Ik kan je blijdschap voelen. Ik voel me samen met jou gelukkig, omdat jij gelukkig bent.

3 september 2018:

Met een goed gevoel begin ik aan mijn dag, tot ik een telefoontje van Tim krijg. Hij probeert jou te bereiken, zonder succes. Daar waar jij woont is weer politie. Er moet iets vreselijks gebeurd zijn. Ook mij lukt het niet jou te bereiken. Misschien ben je al naar school en kun je mijn telefoontje niet beantwoorden, omdat je druk bezig bent. De tijd verstrijkt, zonder iets van je te horen. Met elke minuut, word ik meer bezorgd.
Mijn verstand weigert te begrijpen dat er iets met je gebeurd kan zijn. Na meerdere tevergeefse pogingen je te bereiken krijgen we rond 14.00 uur zekerheid van de politie: onze dochter is vermoord...
Totaal lamgeslagen moest ik ondergaan hoe het ons te veel wordt en het ons hulpeloos achterlaat. Emotioneel naakt en onbeschermd waren we niet alleen overgeleverd aan onze eigen hulpeloosheid, maar ook die van familie en vrienden.
Het is een emotionele bomkrater, die zich vult met woede, verdriet, schuld.

5 september 2018:

We zagen je voor de allerlaatste keer. De aanblik van jou zal voor altijd onuitwisbaar op mijn netvlies blijven staan.
Op 20 september hebben we met een plechtigheid afscheid van je genomen. Tot op de dag van vandaag ben ik ontroerd van de mensen die je de laatste eer gaven.
Ook al was de aanleiding heel verdrietig, het heeft de hele familie bijeen gebracht. En ook je Duitse vrienden, vrienden uit Emmen en ook leraren van school waren er. Ze hebben aan jou de laatste eer betoond.
Op 12 mei schrijf ik dit met betraande ogen.
In Duitsland is het moederdag en een zondag.
De weekenden zijn toch altijd het moeilijkst. Gewoon, omdat ik je zo mis. Ik mis het om foto's van onze poezen naar jou te sturen, om te laten zien hoe het met ze gaat. Ik mis de speciale humor die onze gesprekken zo bijzonder maakten. Ik mis het dat we zwijgend tegenover elkaar konden zitten. Ik mis het te kunnen zien wat voor fantastisch mens je bent geworden. Ik kan nog steeds geen foto van je zien zonder dat ik in tranen schiet. Ook kan ik geen muziek meer luisteren, geen films meer kijken: dingen die we vaak samen deden. Het doet me vreselijk pijn. Altijd de vraag: waarom? Onophoudelijk, kwellend, waarom jij? Waarom? Antwoorden op deze vragen hebben tot op de dag van vandaag nog steeds niet. Het kleine beetje aan informatie laat meer ruimte aan speculatie, dan dat wij handvatten krijgen om het hoe en waarom enigszins te snappen. Het voelt voor ons dat we een bijrol spelen in een slechte Amerikaanse thriller.
Michael, ik heb een aantal persoonlijke woorden voor jou:
Eerlijk gezegd is het me om het even hoe hoog je aardse straf zal zijn, die de rechter je op zal leggen. Je hebt Leonore van haar leven beroofd. Je hebt niet alleen door het doden van Leonore een verwoestende invloed op ons leven. Maar je wil ook nog eens de verantwoordelijkheid afschuiven. Je hebt ook je woord niet gehouden, dat je actief wilde meewerken.
Wat het je ook gebracht mag hebben op die 3e september, het zal je levenslang gevangen houden. Alles wat je tot nu toe hebt gedaan, zullen je gevangenismuren versterken en je licht verduisteren. Als dat jouw keuze is, dan zij het zo.
Jij kiest je eigen gevangenis, en de tijd dat je daarin blijft zitten, zelf uit.
Na de verklaring van de moeder van Leonore Prothmann kreeg Michael N. te reageren:

Reactie Michael N.

"Ik heb geen idee en ik kan me ook niet voorstellen hoe het is om je eigen kind te verliezen. Om daar verantwoordelijk voor te zijn, is iets wat ik ook niet kan begrijpen. Deze brief die u schreef, zegt veel en ik begrijp u en ik wil mijn diepste verontschuldigen aanbieden. Maar dat is niet voldoende. En ik weet zeker dat u dat snapt. Ik hoop dat u door dit proces een beetje rust krijgt. Ik had niet de bedoeling uw dochter wat aan te doen. Het is niet de bedoeling om de schuld weg te schuiven. Ik wil dat u weet dat uw dochter 'Lori' een erg dapper mens was. Ik zeg dit omdat ik mijzelf van het leven wilde beroven en zij mij probeerde te stoppen. Dat is alles wat ik kan zeggen, het spijt me."

Heb je een nieuwstip, nieuwe informatie óf heb je een foutje gespot? Stuur een bericht, foto of filmpje via WhatsApp of mail de redactie.