Eenarmige vrachtwagenchauffeur in mineur na uitspraak: 'Kijk eens wat wél kan in plaats van niet'

Maar het liep allemaal anders, want het Centraal Bureau Rijvaardigheidsbewijzen (CBR) besloot het rijbewijs van de eenarmige chauffeur niet te verlengen toen het tijd was voor vijfjaarlijkse medische keuring. Pol vocht dat succesvol aan bij de rechtbank, maar toen het CBR naar de Raad van State stapte, werd hij alsnog in het ongelijk gesteld.

En dus zit Pol thuis, zoals hij al thuis zit sinds zijn rijbewijs in 2020 niet werd verlengd. "Sinds 3 september ben ik officieel met pensioen. Maar weet je? Zo voelt het helemaal niet als je al zo lang thuis zit", zegt hij teleurgesteld. De melkfabriek en de werkgever van de mindervalide vrachtwagenchauffeur hadden met hem te doen en daarom kreeg hij vorige maand een afscheid dat hoort bij iemand die zijn vrachtwagen 36 jaar lang bestuurde zonder dat zijn handicap hem in de weg zat. "Ik werd opgehaald in de vrachtwagen, we zijn langs de melkfabriek gegaan en ik sprak oude collega's. Geweldig was het. Maar", zegt hij met een brok in z'n keel, "ik had de vrachtwagen zelf nog zo graag willen besturen."

Pol, die werd geboren met één arm met daaraan slechts twee vingers, doet zijn hele leven alles met één arm, zoals het besturen van de tankwagen. Die van hem was zodanig aangepast dat de eenarmige bestuurder zich er uitstekend mee kon redden. Waar normaal de koppeling zat, zaten pedalen voor het linker- en rechterknipperlicht en met zijn linkerhak kon Pol de ruitenwissers, claxon en het grote licht bedienen. "In al die jaren heb ik nooit situaties meegemaakt dat ik last van m'n handicap had", zegt hij. Het CBR dacht er anders over. "Door strengere regels had ik vanaf 2003 al niet meer mogen rijden, zeiden ze. Want in extreme situaties had je beide handen aan het stuur nodig."

En zo zit achter het stuur kruipen er niet meer in voor Pol. Althans, niet in voertuigen waar je een groot rijbewijs voor nodig hebt, zoals een tankwagen. Even dreigde hij twee jaar geleden ook zijn rijbewijs voor personenauto's kwijt te raken, maar dat wist Pol ternauwernood te voorkomen. Maar hij wilde z'n grote rijbewijs ook houden, dus vocht hij de beslissing van het CBR aan bij de rechter. "Ik ben twee keer in het gelijk gesteld, omdat de rechter vond dat het CBR z'n beslissing niet goed genoeg had onderbouwd, maar toen het CBR naar de Raad van State stapte, kregen ze toch hun zin", zegt Pol. Hij moet er een beetje om lachen, maar dat doet hij als een boer met kiespijn.

"Ik had er eerst nog een goed gevoel over", gaat hij verder. "Het CBR kwam steeds met het argument dat je twee handen aan het stuur moet kunnen houden in extreme omstandigheden, maar de Raad van State zei dat je een ongeluk nooit kunt uitsluiten, tenzij je lekker thuis blijft zitten", vertelt Pol. Toch haalde hij uiteindelijk bakzeil. "Want er is beoordeeld dat ik met een elleboog geen vrachtwagen kan besturen. Het CBR zei dat dit getest is, maar ik ben de enige vrachtwagenchauffeur in Nederland met deze aangeboren afwijking. Hoe is dit dan getest, want ik ben niet getest. Door iemand een arm op de rug te binden en een vrachtwagen te besturen? Maar daar werd niet op ingegaan."

De rechter legde Pol nog voor om in compensatie te gaan met het CBR, zodat de uitspraak dan niet afgewacht hoefde te worden. "Maar het ging mij wel om die uitspraak, het was voor mij een principekwestie", benadrukt de inwoner van Noordscheschut. "Ik leg me erbij neer, maar niet van harte. Ik ben beoordeeld door een arts die mij nooit heeft gezien en mijn lot wordt bepaald door iemand die zich nooit kan verplaatsen in mijn situatie", is Pol van mening. Hij vindt dat bij gehandicapte mensen zoals hij eerst eens gekeken moet worden naar wat wél kan in plaats van wat niet.

Toch heeft Pol ondanks de voor hem vervelende afloop ook mooie herinneringen aan zijn tijd op de melkwagen. "Het was hartverwarmend dat de veehouders bij wie ik kwam zo voor me in de bres sprongen. Ik mis de gezelligheid aan de weg en de praatjes die ik altijd maakte met de boeren", vertelt hij. Hoewel het wrange gevoel van de Raad van State-uitspraak nog wel even blijft hangen, is het als pensionado ook tijd om te genieten. "Wat ik nu ga doen? Ik kan je in ieder geval wel vertellen wat ik niet ga doen en dat is ooit nog bovenop een vrachtwagen klimmen om die schoon te maken. Eén keer misgrijpen en dan lig ik eraf. Geloof maar dat het zo is, daarvoor is geen test nodig", besluit hij lachend.