Lianne is draagmoeder voor homokoppel: 'Je werkt met een potje en een spuitje'

Haar eigen gezin is compleet met twee dochters, maar nog een kind op de wereld zetten voor een stel dat het zo graag wil, lijkt haar fantastisch. Als Van Mourik zich verder gaat verdiepen in het onderwerp, komt ze erachter dat draagmoederschap in Nederland nog niet heel erg vanzelfsprekend is. Maar één ding weet ze zeker: ze wíl draagmoeder worden.

"Op Facebook is er een besloten groep die Zwanger voor een ander heet. Die is eigenlijk bedoeld om informatie te geven. Maar het is dus ook een plek waar meteen eventuele wensouders en draagmoeders met elkaar in contact komen."

Van Mourik raakt met meerdere wensouders aan de praat. Ze heeft een 'date' met een stel, die op niks uitloopt. En uiteindelijk ontmoet ze Sjors en Aart. "Het is echt een heel persoonlijk iets. Je moet kijken waar je motivatie ligt en soms kom je erachter dat je wensen en verwachtingen niet op één lijn liggen. Dat bleek het geval bij het eerste stel. Sjors en Aart pasten wel bij onze verwachtingen."

De man van Van Mourik steunt zijn vrouw in het hele proces. De twee hebben er van tevoren veel over gepraat. "Mijn man moest me op een bepaalde manier toch gaan delen. Maar het geeft ook een heel mooie dimensie aan je relatie."

Van Mourik, haar man en wensouders Sjors en Aart besluiten ervoor te gaan. Het blijkt een intiem proces. "Je hebt bijvoorbeeld te maken met inseminatie. Heel plat gezegd: je werkt met een potje en met een spuitje. Je wordt bijvoorbeeld niet geholpen in een medisch traject. Het is heel raar en het maakt het heel intiem en persoonlijk. Als wij dit via het ziekenhuis hadden kunnen doen, had het toch iets verder van je af kunnen staan. Dan was het niet in je intieme omgeving geweest", vertelt Van Mourik.

Binnenkort moet het wel gemakkelijker worden voor bijvoorbeeld homostellen om via een draagmoeder kinderen te krijgen. Tot die tijd is er weinig ondersteuning. "We hebben alles zelf moeten regelen. Van de inseminatie tot het juridische traject. Door mijn huwelijk waren mijn man en ik de ouders van het kindje. Het heeft nog een jaar geduurd tot ons draagkindje ook het kind van de wensouders was."

Inmiddels leeft Tom - zoals het kindje heet - bij zijn twee papa's in Utrecht. "Het gaat heel goed. Hij is hartstikke gezond. En het is een leuk en lief mannetje. We hebben heel veel contact. Eens in de maand zien we elkaar in het echt. Maar we hebben de hele dag door app-contact", vertelt Van Mourik. Haar andere kinderen zien Tom als hun broertje. Tom is onderdeel van het Hoogeveense gezin. "Wij hebben ons eigen gezin en zij (red.: Tom, Sjors en Aart) zijn het verlengde daarvan.

Moeilijk vond Van Mourik het niet, om na negen maanden zwangerschap, afstand te doen van Tom. "Je instelling is meteen heel anders. Mijn motivatie was om twee mensen heel gelukkig te maken. En het zijn niet alleen twee mensen die je gelukkig maakt, maar een hele familie. En ik was ook op zoek naar verbondenheid, die heb ik gevonden. Vanaf het moment dat je zwanger raakt, weet je al dat dit kindje niet in je eigen gezin gaat opgroeien en daar ben je dus op ingesteld."

Het doet Van Mourik vooral heel erg goed om te weten dat Tom zo enorm geliefd is. "Voor twee mannen is het sowieso niet vanzelfsprekend om een kindje te krijgen. Ze hebben er ontzettend lang over moeten nadenken. Er zijn natuurlijk meerdere opties, zoals adoptie en pleegzorg. Via de stichting Meer dan gewenst kwamen Sjors en Aart in aanraking met het draagmoederschap."

Volgens Van Mourik moet je als stel wel goed nadenken, als je overweegt een kind te krijgen met een draagmoeder. "Je kiest voor een heel gezin. Niet alleen voor de draagmoeder die een tijdje je kind draagt, maar je hebt ook te maken met allerlei andere mensen, met gevoelens en ideeën. Je zit de rest van je leven aan elkaar vast. Je moet er echt goed over nadenken en niet te snel een keuze maken."

Terugkijkend is Van Mourik erg blij dat ze de keuze heeft gemaakt om draagmoeder te worden. "Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik in een bepaald stramien moest blijven en dat heb ik doorbroken voor mezelf. Ik heb iets gedaan waarin ik geloof en waar ik heel trots op ben. Ongeacht wat andere mensen daarvan vinden. En ik vind het heel mooi dat mijn eigen kinderen nu opgroeien met het idee dat je niet in hokjes hoeft te leven. Liefde mag er gewoon zijn en is voor iedereen", besluit ze.