Vluchtelingenkinderen doen hun verhaal: 'Ik ben alles kwijt en het is niet onze schuld'

De 17-jarige Serdaz Cuma is inmiddels een jaar en drie maanden in Nederland. Hij vond zijn tijd in de asielopvang heel moeilijk. "We sliepen in tenten en het was koud", blikt hij terug. "Er verbleven zoveel mensen op dezelfde plek. Als ik 's nachts naar het toilet ging waren er mensen die me achtervolgden. Ze probeerden me drugs toe te stoppen."

Cuma heeft het lang moeten doen zonder zijn vader, die in Turkije in de gevangenis zat. Hij hoopt zelf op een betere toekomst, mogelijk in Drenthe. "Ik wil computerprogrammeur worden. Daar moet ik hard voor werken zodat ik naar de universiteit kan."

De 18-jarige Anas Alakhali, 18 jaar uit Jemen, verbleef in totaal veertig dagen in het aanmeldcentrum in Ter Apel. "Het was een zware reis, omdat de plek niet helemaal veilig was", zegt hij.

Momenteel heeft hij het beter. Anas woont in Hotel Spier. Deze plek en zijn kamer vindt hij 'mooi'. In het hotel kan hij werken door eten te brengen naar de gasten. Zijn moeder en broertjes zijn er ook, maar zijn vader en oudere broer niet. "Ik wens dat ze in de toekomst hiernaartoe kunnen komen", zegt hij.

Ook Mahmud Jouma, 17 jaar oud uit Syrië, verblijft en werkt in Hotel Spier. Het is daar beter dan in het aanmeldcentrum, beseft hij. Maar, zegt Mahmud, voor zijn ouders is het leven nu saai. "Mijn vader doet helemaal niets", zegt hij. "Het enige wat hij kan doen is in de kamer zitten. Soms is hij echt depressief. Er loopt alleen een snelweg, daar kijkt hij naar. Verder niets."

Ook Mahmud voelt zich soms eenzaam. "Ik ben alles kwijt. Mijn leven, mijn huis, mijn land. En het is niet onze schuld. We hebben niets gedaan. Je weet niet hoe je toekomst eruit gaat zien. Of je naar eigen land terug moet, of in Nederland mag blijven. Je weet helemaal niets. Dat is best moeilijk. "

Toch houdt hij de moed erin. "Je moet lachen naar het leven. Soms gaat het niet zoals we willen, maar je moet het vasthouden."

De 13-jarige Ihab uit Jemen is de jongste van het viertal. Ook hij heeft weinig goede herinneringen aan het asielzoekerscentrum. "Het waren kleine kamers, de bedden waren erg slecht en vies", zegt hij.

Hij had graag gezien dat er meer mogelijkheden waren voor kinderen om met elkaar te spelen. "We kunnen niet spelen, want er zijn veel regels. Ik ben een kind, net als vele anderen daar. Ze willen spelen en erop uit gaan."