Spekdikken: je moet ervan houden

Bij de familie Willems in 't Haantje is het al generaties lang traditie: op oudjaarsdag spekdikken bakken. Met z'n allen in de schuur achter de ijzers, terwijl je elkaar bijna niet kunt zien door de blauwe dampen. Niet alleen familieleden zijn er, ook buren en vrienden komen op de geur en de gezelligheid af. Wel vijftien mensen zijn er, waaronder vier bakkers. Richard Willems: "Ik weet niet beter dan dat we op de laatste dag van het jaar spekdikken bakken."

Melk of water, stroop, suiker en verschillende soorten meel. Zomaar wat ingrediënten die het beslag van een gemiddelde spekdik bevat. "Maar je kunt ermee variëren", legt Richard uit. Zijn spekdikken smaken iets zouter dan de zoete variant van zijn vader. Richard: "Mijn vrouw is gisteravond al begonnen om het meel klaar te maken. Vanochtend heb ik de eieren erin gedaan. In een pan van twee kilo beslag gaan wel twintig eieren. Tot slot moet je natuurlijk de droge worst en het spek snijden en dan kun je gaan bakken."

De bakker schept een lepel beslag op de hete ijzerplaat, legt er een paar stukjes droge worst en spek op en klapt de deksel van het kniepertjesijzer dicht. Zo houd je de beide kanten een halve minuut tot een minuut goed op elkaar. Daarna schuif je de spekdik zo met een spatel op de stapel naast het ijzer. Het pannenkoek-achtige gerecht moet niet té bruin zijn en ook zeker niet te hard.

"Het is een gerecht waar je wel mee opgegroeid moet zijn", klinkt het in de schuur. Zo duurde het even voordat Richard's vrouw Margot het lustte, terwijl hun kinderen het met de paplepel ingegoten kregen. De spekdik gaat al generaties lang mee in de familie Willems. Richard's vader Henk weet nog hoe het vroeger in Roswinkel ging: "Met een echt kniepertjesijzer, die je dan moest omdraaien, omdat anders de bovenkant koud bleef. Een elektrisch kniepertjesijzer is makkelijker", zegt hij terwijl hij er weer een hete spekdik uithaalt.

Uit een pan van twee kilo beslag haal je ongeveer 160 spekdikken. In de schuur glijden vanmiddag honderden stuks uit het ijzer. Die worden niet allemaal meteen opgegeten. "Als je er een stuk of wat op hebt, heb je hem goed zitten en je wordt er behoorlijk winderig van", lacht Richard. Natuurlijk wordt er wel wat geproefd, maar het grootste deel wordt ingevroren, om later van te genieten. En als dat is opgegeten, is het weer wachten tot volgend jaar.