Stichting nabestaanden zelfdoding wil meer naamsbekendheid: 'Lotgenoten begrijpen elkaar'

"Het was december 1990. Als een donderslag bij heldere hemel verloor ik mijn enige broer aan zelfdoding. Ik schakelde over op de automatische piloot. De wereld om je heen gaat gewoon door, maar jij kunt niet gewoon door", vertelt oprichtster Gretha Luning. In een lotgenotengroep in Overijssel kon zij haar verhaal kwijt, want ze merkte dat mensen om haar heen haar niet altijd begrepen. "Ik vond daar de woorden voor mijn gevoelens. Anderen die hetzelfde hadden meegemaakt hielpen mij daarbij."

Niet veel later zette Luning in Drenthe de stichting Nabestaan na Zelfdoding Drenthe op. Duttie Kluin had daar veel steun aan toen haar zoon overleed na zelfdoding. "Ik vond er herkenning. Op een gegeven moment denk je zelfs dat je een beetje gek wordt, maar als iemand hetzelfde heeft meegemaakt is dat zo fijn."

"Het delen van gevoelens, dat je weet dat je niet alleen bent. Het schept meteen een band", vult Henny Roos aan. Haar dochter maakte een einde aan haar leven. "Het was heel plotseling, zo onverwacht. Ik was verdoofd, in shock. Het heeft anderhalf jaar geduurd voor ik begreep wat de impact was voor de rest van mijn leven. Ik moest verder, maar je wordt een ander mens. Niet iedereen in mijn omgeving begreep dat."

Inmiddels bestaat de stichting dertig jaar. Iedereen die een geliefde verliest aan zelfdoding en achterblijft met vragen, verdriet of onbegrip, is welkom. Naast Luning zijn Roos en Kluin nu ook als bestuurslid in de stichting gekomen.

De stichting Nabestaan na Zelfdoding Drenthe houdt koffieochtenden en komt bij mensen thuis voor een eerste gesprek. Maar niet iedereen weet dat de stichting bestaat. "Ik heb bijvoorbeeld eerst met GGZ gesproken, maar dat hielp mij niet. Wanhopig heb ik op internet gezocht en vond toen het adres van deze stichting. Vervolgens heb ik er drie maanden over gedaan om de eerste stap te zetten", vertelt Roos. "Uiteindelijk heb ik ze gebeld. Het was zo fijn om op een gelijkwaardige manier over je verdriet te praten."

Naamsbekendheid en financiële middelen. Daar worstelt de stichting mee. Bij sommige gemeenten worden ze gratis in de gemeentegids vermeld, bij andere gemeenten moeten ze ervoor betalen. "Dat loopt in de honderden euro's. Dat hebben we niet", verduidelijkt penningmeester Kluin.

Ook een bijdrage vanuit de gemeenten voor koffieochtenden en ontmoetingsdagen stellen de vrouwen op prijs, maar ook daar is het beleid onder gemeenten heel verschillend. "Elke gemeente moeten wij apart benaderen. En dan vragen ze: 'Hoeveel zelfdodingen zijn er dan in deze gemeente geweest?'. Dan zijn we met stomheid geslagen. Regel het gewoon. Want we willen voorkomen dat nabestaanden niet bij ons terecht kunnen omdat ze de financiële middelen niet hebben."

Voor meer informatie over de stichting: www.snnzd.nl.