Marjon uit Emmen is eerste Nederlander met volledig nagemaakte borstkas

De behandeling die Herwijnen moest ondergaan, was nog niet eerder uitgevoerd in Nederland. De behandelend artsen stonden voor een complex probleem: de hele voorzijde van Herwijnens borstwand (het voorste gedeelte van de borstkas) moest verwijderd worden, maar van welk materiaal het implantaat gemaakt moest worden was lange tijd een raadsel, meldt het UMCG. Ook was het een grote uitdaging om een passende oplossing te vinden om het implantaat te bedekken.

"Normaal gesproken krijgen patiënten met zo'n grote tumor een implantaat van titanium, keramiek of cement", zegt UMCG-chirurg Michael Hartman. Maar omdat die materialen zwaar, niet buigzaam en temperatuurgevoelig zijn waardoor ze kunnen krimpen en uitzetten, bieden die geen uitkomst. "Voor de patiënt is dat verre van ideaal."

Herwijnen leefde maandenlang tussen hoop en vrees. "Ons leven stond helemaal op z'n kop. Ik zou een unieke operatie ondergaan, er waren geen voorbeelden van patiënten die deze behandeling al eerder hadden gehad. Als je dan ook nog maandenlang niet weet wanneer je geopereerd gaat worden en waar je aan toe bent, dan voelt dat heel erg onzeker."

Na maandenlang onderzoek kwamen de specialisten uit bij een Australisch bedrijf dat het implantaat op maat kon maken van ultralicht en flexibel materiaal. Materiaal dat stevig genoeg zou zijn voor de prothese en toch mee kan bewegen met de ademhaling van de patiënt. De prothese is daar op maat gemaakt, en op 11 januari in een zestien uur durende operatie bij Herwijnen geplaatst.

Hoewel de operatie zelf was geslaagd, zorgden infecties ervoor dat Herwijnen uiteindelijk bijna drie maanden lang in het ziekenhuis moest verblijven. Maar de prothese verwijderen was in geen enkel geval een optie, stelt chirurg Hartman. "Dus hebben we wekenlang geprobeerd om de bacterie met een vacuüm-zuig-drainagesysteem uit de prothese te krijgen. Helaas is dat niet gelukt."

De infectie was een flinke tegenvaller voor Herwijnen. "Mijn leven stond al die tijd letterlijk stil: ik lag op mijn rug op een aangepast bed, een andere houding mocht en kon ik niet aannemen. Later werd ik drie keer per dag een kwartier op een stoel gezet."

Inmiddels is de Emmense weer thuis en herstelt ze goed, meldt het ziekenhuis. Maar het leven is voor Herwijnen niet meer hetzelfde. "Ik ben me heel erg bewust van wat écht belangrijk is in het leven. Mijn gezin en familie, mijn vrienden, lieve mensen om me heen. Het leven is zo breekbaar, het kan zomaar over zijn." Om verdere infecties te voorkomen moet Herwijnen de rest van haar leven antibiotica slikken, maar dat neemt ze op de koop toe. "Als ik op deze manier oud kan worden, dan vind ik dat geen probleem."

Ook bij chirurg Hartman en zijn collega's staat deze operatie voor altijd in het geheugen gegrift. Hij spreekt van een 'team-effort'. "Zo'n dertig mensen van verschillende disciplines vormden een dedicated team, van de OK-medewerker tot de chirurg, van de secretaresse tot de verpleegkundige; iedereen was even belangrijk."