Het dilemma: wel of niet laten testen op corona?

"Met een zere keel kun je toch wel fietsen?", reageert de een. En: "Corona?" zegt de ander.

Tja, tot een paar maanden geleden zou ik inderdaad zonder twijfel op de fiets stappen. Maar ja, nu... je weet het maar nooit. En je wilt het niet op je geweten hebben dat jij degene bent die de rest 'aansteekt'. Keelpijn staat namelijk in het lijstje van coronasymptomen.

Het was heerlijk weer afgelopen zondag. Dus maar lekker rustig aandoen, beentjes op de loungebank buiten en afwachten hoe de keelpijn, en ondertussen het niezen, zich ontwikkelt. O ja, er hangen pollen in de lucht, misschien gewoon een kwestie van hooikoorts?

De twijfel slaat toe. Wat nou als ik wel corona heb?

Voor mijn werk voor RTV Drenthe kom ik nog wel eens ergens in Drenthe. Uiteraard op 1,5 meter afstand van iedereen, maar toch. Mijn vriendin werkt in de zorg, met een uiterst kwetsbare doelgroep. Ik heb een zwangere schoonzus. Mijn broer en zijn vrouw hebben net een kleintje. Mijn ouders zijn ontzettend kwiek, maar inmiddels wel zestig plus. En wat nou als ik hen besmet en zij besmetten mijn oma van 91?

Het gaat malen in je hoofd. Tenminste, wel in dat van mij.

Ik besluit op zondagmiddag de GGD Drenthe te bellen. Vrijwel meteen heb ik iemand aan de lijn. Ik leg uit wat de situatie is. Keelpijn en veelvuldig niezen. En nee, ik heb geen koorts en ik hoest niet. De mevrouw van de gezondheidsdienst geeft aan dat er geen directe aanleiding is om meteen te komen testen. "Maar als de klachten erger worden, of je krijgt koorts, aarzel dan niet weer contact op te nemen."

Het telefoontje stelt me enigszins gerust.

Het is maandagochtend, 1 juni (of juno, zoals je wilt). Op deze Tweede Pinksterdag is de zere keel nog steeds present, al moet ik het nu misschien omschrijven als een geïrriteerde keel. Helemaal fit voel ik me nog steeds niet. En opnieuw is 'ie daar: de twijfel. Wel of niet laten testen?

Het is 14.00 uur: over een uur gaan we barbecueën bij de schoonfamilie. Erg gezellig. Maar is het ook verstandig? Samen met m'n vriendin besluit ik opnieuw de GGD te bellen. "Dan weet je het in ieder geval zeker".

0800-1202. Dat is het nieuwe landelijke telefoonnummer om je aan te melden voor een coronatest. Ik kom er niet door. Tot twee keer toe krijg ik een ingesproken boodschap te horen dat het te druk is op het moment en of ik het over een half uur weer wil proberen. De tijd kruipt voorbij, dus een kwartier later probeer ik het opnieuw. Dezelfde boodschap.

Ik ga naar de website van de GGD Drenthe. Daar valt te lezen dat je geacht wordt het landelijke nummer te bellen. Maar: 'Kom je er niet door? Bel ons dan rechtstreeks voor een afspraak via 0592-306300. Er is genoeg plek in onze teststraat om iedereen met klachten te testen.' Binnen een paar tellen heb ik contact met een medewerker van de GGD Drenthe. Alleen het woord keelpijn is al voldoende om te komen testen.

Het burgerservicenummer wordt gevraagd, persoonsgegevens worden gecheckt en een afspraak wordt gemaakt. Om 15.39 uur word ik verwacht bij de teststraat van de GGD in Assen.

Eenmaal in Assen aangekomen verwachtte ik een lange rij auto's. Maar niets is minder waar. Ik ben meteen aan de beurt. Na een check van de gegevens is het tijd voor de operatie. Met een lang wattenstaafje wordt allereerst in m'n keel geprikt. Ik had van tevoren kokhalsneigingen verwacht, maar daarvan is geen sprake.

"Deed het zeer?", vraagt de alleraardigste GGD-man. Hij is gehuld in een witte doktersjas, heeft handschoentjes aan, een mondkapje voor en voor z'n gezicht hangt een spatscherm. "Dat was deel één, nu ga ik met het wattenstaafje in je neus. Heb je een voorkeur voor een neusgat?" "Eeeeuh, nee hoor", antwoord ik. De man gaat voor m'n rechter neusgat. Het prikt even, maar het is zo gepiept. Dat viel alles mee.

We babbelen nog even wat, de twee testmedewerkers waren volgens mij wel blij dat ze even wat te praten hadden, en ik ga weer naar huis. Ik krijg een A4'tje mee, met daarop de procedure. De uitslag van de test is binnen 48 uur bekend. Als die uitslag positief is, en blijkt dat ik corona heb, word ik gebeld. Is de uitslag negatief, dan krijg ik een mail. "Maar wij hebben vanochtend te horen gekregen dat je voorlopig in beide gevallen gebeld wordt", zegt de man van de GGD bij de teststraat in Assen.

Verder valt te lezen dat het tot de uitslag van de test belangrijk is dat ik thuisblijf, geen fysiek contact met anderen heb, iemand zonder klachten boodschappen laat doen en dat ik een overzicht maak van mijn contacten tot twee dagen voordat mijn klachten begonnen. Dat doe ik braaf. Het wachten kan beginnen. Mijn vriendin en ik gaan niet naar de barbecue en gelukkig is ze een paar dagen vrij.

Dinsdag werk ikzelf logischerwijs vanuit huis. Dat deed ik de afgelopen weken ook al zoveel mogelijk, dus wat dat betreft verandert er niets. Behalve dan dat ik nu werk met een zere keel, want die is nog steeds aanwezig. Ik wil weten hoe het zit, dus de telefoon is continu in de buurt en mijn mail check ik regelmatig.

Goede hoop heb ik dat ik dinsdag bericht krijg. Dat dachten ze namelijk bij de teststraat. En aan de telefoon dacht de GGD-mevrouw dat ik het misschien al wel maandagavond kreeg te horen. Maar helaas. Het staren naar de telefoon heeft niet geholpen. Ik moet nog even geduld hebben.

Dat mijn uitslag op zich laat wachten, zorgt voor lastige situaties. Zo blijft ook mijn vriendin uit voorzorg thuis, ook al heeft ze geen klachten. Inmiddels zitten we al drie dagen bij huis. En ook familie en vrienden wachten in spanning af.

Het is woensdag. Het wachten kan weer beginnen. Gelukkig heb ik zelf een videovergadering in de ochtend, dat doodt de tijd een beetje.

10.23 uur. M'n digitale vergadering zit in de afrondende fase, als de telefoon gaat: 'Privénummer.' Volgens mij maakt m'n hartslag een sprongetje. Ik meld me even af in de vergadering. Ik neem op. Het is iemand van de coronatestlijn.

"U bent meneer Kikkers? U heeft zich eergisteren laten testen?"

"Ja, dat ben ik. En, inderdaad, dat klopt", zeg ik.

"De uitslag is negatief. Dat betekent: geen corona", zegt de meneer.

"Pff, dat is fijn om te horen!", reageer ik. Meneer hoort mijn opluchting en lacht begrijpend.

Bijna 43 uur na de test, weet ik waar ik aan toe ben. Ik mag weer naar buiten. Mijn vriendin kan weer leuke dingen gaan doen, ze kan weer onbezorgd naar haar werk, ik kan weer gaan mountainbiken, enz. enz. Ongemerkt zat ik toch een soort van gevangen. En nu. Nu ben ik weer vrij! Is het dan toch hooikoorts?