Jan Thomas (69) deelt gewoon 500 euro uit in Meppel: 'Om iets moois te doen voor een ander'

"Moet ik het meteen open maken?", vraagt de vrouw aan hem. "Nee hoor, dan krijgt u koude vingers. U mag het op ieder moment open maken." Ze stopt de enveloppe tussen de tassen in haar krat voor op de fiets, bedankt hem en fietst naar huis.

Jan Thomas Lensen is verknocht aan Meppel. Hij is er in 1954 geboren, maar woont nu in Heerenveen, vanwege de liefde. Hij is met pensioen, maar zijn vrouw werkt nog, in Heerenveen. Anders was de kans zeer groot dat ze al in Meppel waren komen wonen. "Nu is het lekker praktisch voor haar."

Terug naar de Hoofdstraat. Vanaf de parkeergarage bij een supermarkt loopt hij heen en weer. Vijftig gelukkigen krijgen een enveloppe. Hij loopt op ze af en geeft ze de enveloppe. Daarop staat de tekst: 'Wichelen'. In de brief in de enveloppe staat uitgelegd wat zijn bedoeling is. "Wichelen betekent: zoeken naar de mogelijkheid om iets goed te doen voor een ander." De mensen mogen er mee doen wat ze willen. "Ze mogen het zelf houden, maar ze kunnen er ook iets van kopen voor een ander, voor iemand die het niet zo breed heeft. Voor iemand die even de aandacht nodig heeft."

Hij liep er al een tijd mee in zijn hoofd. Om wat moois te doen. Hij heeft er het woord wichelen bij bedacht. "Vroeger liepen ze met een wichelroede [om onder meer waterbronnen, edelstenen en metalen in de bodem te vinden, red.], ik loop nu de wichelroute. Het gaat nu even niet om alle problemen in de wereld, maar om iets goeds te doen voor een ander. Iets kleins dat voor plezier kan zorgen."

In een strak tempo wichelt hij door de Hoofdstraat. Zijn zakken gevuld met de enveloppes. Achter hem een spoor van verbaasde mensen die de enveloppe openen en beginnen te lezen. "Wij hebben het wel aardig, misschien moeten wij het maar doorgeven", zegt een echtpaar. Een bezorger van een bakker krijgt er ook een. "Wat moet ik hier mee", vraagt hij. "Als je het eten hebt afgeleverd gewoon even lezen", zegt Lensen. Terwijl hij verder loopt naar de volgende passant, roept hij nog over zijn schouder. "En niet het papier op de grond gooien!"

In de buurt van de parkeerplaats houdt hij halt. Zijn handen gaan de lucht in, met in beide handen één enveloppe. De laatste twee. Hij loopt naar iemand toe. "Nee hoor, ik heb al gekregen, dankuwel", zegt diegene. "Dat is eerlijk!" Hij maakt nog twee andere mensen gelukkig.

Het geld is op. "Tja, ik zou nu kunnen gaan sparen voor een nieuwe ronde. Maar weet je. Het moet eenmalig blijven. Anders krijgen mensen verwachtingen. En ik ben ook Dagobert Duck niet. Ik heb geen pakhuis met geld."