Buurman boerderijgezin: 'Als het pand maar geen attractie wordt'

Zodra hij naar z'n werk rijdt, ziet hij het huis. En op de terugweg weer. Dan spookt bij overbuurman Vincent de Gooijer meteen door het hoofd 'wat zal er straks met het huis gebeuren?'. "Ik ben bang voor een attractie, dat de boerderij voor een goede prijs opgekocht wordt en iemand er een escaperoom begint."

En dat is beslist niet bedoeld als grap, zegt De Gooijer, een jaar na dato als hij met RTV Drenthe terugblikt op de geruchtmakende ontdekking van het boerderijgezin, wat een waar mediacircus bij hem op de dam teweeg bracht.

Het is bittere ernst, die vrees voor zo'n attractie, zegt buurman De Gooijer. Ook al weet hij als geen ander dat die grap het afgelopen jaar natuurlijk al honderdduizenden keren gemaakt is. "Ik meen het serieus, ik ben er bezorgd over. En het zou ook kunnen dat het gezin terugkomt, maar dat hangt af van de afloop van de hele rechtszaak. En eerlijk gezegd, daar zitten we ook niet op te wachten, want ook dat wordt dan een attractie."

Het liefst wil het gezin De Gooijer gewoon leuke buren. En dat de rust bewaard wordt. Daarvoor zijn ze ooit naar de Buitenhuizerweg verhuisd, voor de rust en ruimte. Burgemeester Roger de Groot vertelde zaterdag in het Radio Drenthe-programma Cassata dat het bestemmingsplan een attractie op deze plek niet toelaat.

Aan die rust en ruimte komt pardoes een einde met de ontdekking, op 14 oktober, van het boerderijgezin met vader Gerrit Jan van D. en zijn zes kinderen. Het verhaal trekt wereldwijd de aandacht. Aan de overkant van het bruggetje, pal tegenover De Gooijer, komt een persvak.

Voor het bruggetje strijkt de wereldpers neer. De Buitenhuizerweg wordt een ware attractie met auto's die af en aan rijden. Die toestanden is Vincent de Gooijer het hele jaar wel bijgebleven. "Het verhaal en het bizarre ervan, daar worden we dagelijks aan herinnerd. Want zodra we ons erf afkomen, zien we de bewuste boerderij liggen."

Van de stroom politieauto's die maandag 14 oktober richting de boerderij rijden, krijgt Vincent de Gooijer eigenlijk weinig mee. "Ik kwam thuis en hoorde van mijn vrouw dat er een hoop politie op de been was. We dachten, het is vast iets met drugs of zo, een hennepkwekerij. Dat zie je zo vaak de laatste jaren, in een boerderij ver van de openbare weg. We wisten alleen dat er altijd een man alleen aan het klussen was, de Oostenrijker Josef B. en verder hadden we geen idee wat er zich afspeelde. We kwamen er nooit."

De Gooijer wacht rustig de nieuwsberichten af, maar hoort die avond verder niks meer over de politie-inval. "We dachten, het komt vanzelf wel, kwestie van afwachten. De volgende dag was ik op mijn werk en kreeg toen ineens een persbericht onder ogen. Toen wist ik, het is beter dat ik naar huis ga, want het kon wel eens druk worden."

Daarin krijgt De Gooijer meer dan gelijk. En dan is 'druk' nog zacht uitgedrukt. Voor zijn erf is sprake van een waar mediacircus. "Ik kon niet eens rustig mijn huis bereiken, voor je het wist had je mensen van de pers in je nek, die allerlei vragen hadden. Of ik als buurman het een of ander gezien had. Er was overal hectiek."

Ondertussen is de overbuurman er ook flink ondersteboven van. Van wat er zich een paar honderd meter verderop, pal voor zijn neus, jarenlang had afgespeeld. "Toen ik hoorde van het boerderijgezin dacht ik; dit is onmogelijk, dit kan echt niet waar zijn, te bizar voor woorden." Dan komt bij De Gooijer al snel de vervolgvraag naar boven: "Waarom hebben we dat dan niet gezien, of iets gemerkt?"

De enorme drukte in de straat duurt weken. De Gooijer vond het ergerlijk. "Vooral als ze om zes uur 's morgens op de ramen bonken en ik vervolgens in mijn boxershort in de keuken sta om te kijken wat er loos is. Dat is wel een aantasting van je privacy. Wil zo'n Oostenrijkse tv-mevrouw in alle vroegte iets van je weten. Dat heb ik geweigerd."

De Gooijer vindt het allemaal heel apart om zelf mee te maken. "Je ziet zoiets wel eens gebeuren op tv als buitenstaander, maar ineens zit je er middenin." Hij heeft vorig jaar ook aardig wat pers uit binnen- en buitenland te woord gestaan. Soms had hij even geen zin. "Maar je verhaal doen, dat hoort er toch ook bij, want je wilt als burger toch ook wat te horen krijgen. En daarvoor zijn er juist de media."

Om het gezin De Gooijer toch nog de nodige privacy te gunnen, houdt de beveiliging die is ingeschakeld, ook een oogje in het zeil bij De Gooijer. Er kwam een roodwit afzetlint op de oprit van de familie.

Ondertussen wordt de overbuurman bestookt met vragen over het boerderijgezin, zodra hij voet buiten de deur zet. Dat de ontdekking in Ruinerwold even later de hele wereld over zou gaan, had hij niet echt verwacht. "Al was het natuurlijk wel meteen een raar verhaal. Mijn hoop was dat het alleen maar mensen waren die bewust zichzelf hadden opgesloten, om in alle rust in hun eigen wereldje te leven. En dat het niet erger dan dat zou zijn, al houd je rekening met het ergste."

Geschrokken is hij daarna zeker, van wat er uiteindelijk naar buiten kwam. En dan doelt De Gooijer op het vermeende misbruik van een paar oudere kinderen. "Dat was voor de tijd dat ze hier zaten. Het is wat het is. En er zijn nog steeds geen mensen vermoord, dat zou wel een heel grote schok zijn."

De eerste paar weken heeft De Gooijer zich net als andere buren de vraag gesteld waarom ze niks hebben gezien. Valt onszelf iets te verwijten, zijn we ook ergens schuldig aan?. "Maar het antwoord is dan nee. Ons valt niks te verwijten, al denk ik voortaan wel kritischer te kijken naar mensen waar je minder contact mee hebt, en wat raar lijkt. Met dat onderbuikgevoel zou ik nu eerder wat doen."

Achteraf heeft de overbuurman zeker een paar dingen raar gevonden. "Zelf zag ik Josef haast iedere dag, hij reed af en aan. Op een gegeven moment kwam hij aanrijden, ik zwaaide en zag in z'n auto een heleboel boodschappen, eten en drinken en zo. Achteraf denk ik dan, raar dat je zoveel spul nodig hebt als je in je eentje gaat klussen."

Maandenlang hebben bewoners van de Buitenhuizerweg er nog last van gehad dat hun straat in het nieuws was. "Op zondag gingen mensen er kennelijk toch een uitje van maken, om even de boerderij te bekijken. Dan reden ze langzaam voorbij, stopten de auto. Stoeltjes en koffiekannen kwamen eruit, en dan gingen ze zitten kijken. Een hoop mensen wilden toch met eigen ogen even zien hoe het er in het echt uitzag."

De boerderij blijft ook nu nog een bepaalde aantrekkingskracht houden, zegt De Gooijer. "Een maandje geleden zijn er nog mensen over het hek geklommen en toen kwam de politie. Er is nog altijd een beveiligingscamera, die registreert meteen elke beweging."

Het verhaal is volgens De Gooijer pas klaar als de rechtszaak afgerond is en als er nieuwe bewoning geregeld is. "Dan is het klaar, al blijf je natuurlijk altijd wel denken wat er in het verleden geweest. Sommige dingen waren best leuk. Ik heb altijd wat te vertellen op een verjaardag, want het is toch iets aparts wat je meemaakt, hoe erg het ook is. Ruinerwold stond hiermee op wereldkaart, met pers uit allerlei landen. Ik heb mijn talen aardig opgehaald."