Praot Drents Met Mij aflevering 2 met directeur Harry Tupan van het Drents Museum

Harry Tupan, directeur van het Drents Museum, is na William Bossong de tweede gast. Verrassend, want niet veel mensen weten dat hij vloeiend Drents spreekt. Zelfs Snoeijing niet. Tupan: "Dat komt misschien wel deur mien kleurtie. Niemand die mij zöt die denkt: dat is een echte Drent. Maor dat ben ik wel!"

En dat draagt hij maar wat graag uit: "Ik hol zo ongeleuflijk veul van dizze provincie, ik gao hier nooit meer weg. Ja, tussen zes plaankies." Tupan kon wel heel vaak weg, want hij kreeg meerdere keren mooie banen aangeboden. Het antwoord was altijd nee, maar of hij daarbij blijft, is de vraag. "Ik wol ook nooit directeur van het museum worden. Conservator was ik en dat vond ik het mooist, met de inhold bezig weden." Uiteindelijk zwichtte hij toch, onder één voorwaarde: "Ik wil het wel doen, maor dan wel het deel waor ik het beste in ben. En zo heb ik de kans om Drenthe op een mooie manier neer te zetten. De Drentse cultuur is zo belangriek. Net als de Drentse taol hef dat met oen identiteit te maken."

Voor zijn werk reist Tupan normaal gesproken de hele wereld over. Toch is hij altijd blij als hij weer naar huis mag. "Vrogger had ik dat al. Als je de provinciegrens overkwam dan ben je weer thuus. Nou heb ik dat nog steeds. Als ik bie de Lichtmis ben, dan denk ik: het wordt alweer stukken beter hier. Mien vrouw zegt dan: 'ie mut ie niet zo anstellen'. Maar het is echt zo, het is echt een gevuul."

Harry Tupan is als enig kind opgegroeid in een gezin met twee culturen: een Drentse moeder en een Indische vader. "De ene dag kregen we bij Drentse opoe snert en boerenkool, aandre dag bij opoe uut Indonesië gungen we aan de riest. Zo gung dat, van alle kanten wat. Maar ik ben hier geboren en getogen, daor giet het um natuurlijk."

Drents werd er thuis niet gesproken, toch pikte hij het wel op. Met vrienden en familie spreekt Tupan nog altijd Drents, voor zijn werk heeft dat volgens hem weinig zin. "Ik duur het niet altied, omdat ik denk dat ik daor net niet goed genoeg in ben. Misschien moet ik het meer doen, want ik ben der ook wel trots op. Ik ben der niet bange umme dat ze mij derop ankiekt ofzo." Misschien komt er ooit nog een toespraak in het Drents bij een opening van een tentoonstelling: "Dat week nog niet. Muj dat willen? Muj dat niet willen? Ie zet mij wel op een spoor."