MHBOS: Jan Wardenburg haalde de groten der aarde naar Drenthe

Terwijl de cameraploeg binnenwandelt, zit Wardenburg naast zijn grote liefde naar zijn andere grote liefde te kijken. FC Barcelona speelt die middag uit tegen Villarreal CF. De liefde voor het spelletje zit er na al die jaren nog altijd in: "Ik volg alles via de televisie. Zelf langs de lijn staan, dat heb ik wel gehad."

Brutalen hebben de halve wereld. Zo blijkt uit Wardenburgs woorden. Ajax speelt in de jaren 70 een oefenwedstrijd tegen Hoogeveen: "Ik was toen trainer van WKE en zei tegen toenmalig voorzitter Geert Wolters - voor ingewijden Grote Geert - dat wij ook maar eens zo'n wedstrijd op het kamp moesten hebben."

Wolters denkt er het zijne van: "Dat gaat je nooit lukken, Jan." Als Sjaak Swart even later uitvalt aan de zijde van de Amsterdammers, pakt het Valthermondje zijn kans: "Ik ging richting de kleedkamer, waar een suppoost stond. Ik zei dat ik familie was en dat ik wilde weten hoe het met Sjaak ging. Hij liet me binnen en in die kleedkamer werden de eerste afspraken gemaakt." Een jaar later verwelkomt Wardenburg Ajax op sportpark De Meent in Valthermond.

Het is een begin van een lange geschiedenis. Tien keer Ajax, zeven keer FC Barcelona, FC Twente, FC Groningen, AEK Athene, RSC Anderlecht, KV Mechelen en zelfs het nationale team van Japan maken de reis naar Drenthe voor Wardenburgs trainingskampen. Zo staat de plaatselijke voetbaltrots de ene week tegen Steenwijkerwold te ballen en de andere week galmen de namen van Van Basten en Rijkaard over De Meent.

Jan loopt zich destijds de noppen van de sloffen om het de wereldtoppers naar het zin te maken. Van kilo's drop voor Gerald Vanenburg en dozen shampoo voor Romário tot een bakje maden voor John van 't Schip: "Die was altijd in voor een geintje."

Met Johan Cruijff aan het roer bij de Amsterdammers, weet Wardenburg ze jaar in jaar uit naar Drenthe te halen. Datzelfde geldt later voor FC Barcelona, waar Cruijff nadien werkzaam is. "Ik had een heel speciale band met hem. Die had ik met niemand anders. Voor mij was hij gewoon een heel goede vriend. Hij zei ook altijd dat Jan alles voor hem was."

Uiteraard in de eerste plaats om Wardenburgs organisatorisch talent, maar ook de bereidwilligheid van de Drent spreekt Cruijff enorm aan. Zo gaat Wardenburg ook voor fysieke ongemakken op pad en met een taalbarrière zo groot als de Amsterdamse trots, ging dat niet altijd van een leien dakje: "Stoichkov had kiespijn, waarop ik met hem naar de plaatselijke tandarts moest. Ik kon alleen geen woord met hem wisselen. Handen en voeten kwamen eraan te pas." De aambeien van Eusebio Scaristán leverden bovendien een memorabele autorit op: "Hij kon nauwelijks zitten onderweg naar het ziekenhuis. Wat hebben we gelachen."

Geen luxe resort in een Arabisch oliestaat dus voor de mannen van Cruijff. Zij genoten evengoed van een zonovergoten middagje in Zwembad De Zwaoi. En zo krioelde ook het gras van het grasveldje naast het plaatselijke zwembad de groten der aarde tussen de tenen.

Met gepaste trots en een vleugje weemoed kijkt Wardenburg terug op de tijd: "Het is voor mij nog altijd onvoorstelbaar dat ik dat bereikt heb als gewone jongen. En daar ben ik ook wel een beetje trots op."