Oes Bedrief: familie Albring stort zich op het melkvee en de fokkerij

"We hebben hier een melkveebedrijf met ongeveer 130 melkkoeien, ruim 200 stuks jongvee en 30 fokstiertjes." Harm Albring, de heer des huizes, banjert over zijn erf. Hij wijst naar de koeien in de stallen en de koeien die achter in de wei lopen: zwart-witte of bruin-witte Drouner Holsteins. Op de achtergrond zwaaien de wieken van een paar gigantische windmolens. We bevinden ons op de povinciegrens bij Groningen, in de verte ligt Stadskanaal.

Harm runt zijn melkveebedrijf samen met zijn vrouw Karin en zijn drie kinderen Henk, Cees en Marieke. "We doen het met het hele gezin", zegt hij trots. "Ook mijn vader en moeder, Hendrikus en Rika, komen nog regelmatig even kijken. En daar beleven we veel plezier aan met z'n allen."

De belangrijkste werkzaamheden op de boerderij bestaan uit het melken van koeien. Maar daarnaast is de familie ook druk met de fokkerij. "Uit die fokkerij proberen wij ook een inkomstenbron te creëren." De Albrinkjes reizen heel wat af om mee te doen aan koeienkeuringen. Daarbij vallen ze ook regelmatig in de prijzen. Zo werden ze vorig jaar nog 'Fokker van het jaar'.

Dochter Marieke is misschien wel het meest betrokken bij de koeien en de keuringen. Ze slaat er niet één over. "De koeien staan na de show twee maanden apart", vertelt ze. "Dan was ik ze, ik scheer ze, ik train ze." Het is inmiddels 17.00 uur als ze erover vertelt, dus tijd om de wei in te lopen om de koeien naar de melkmachine te jagen. Ze kent ze allemaal bij naam. "Eigenlijk doe ik alles met die beesten", zegt ze lachend.

Het is niet per se iets alledaags dat het hele gezin zó betrokken is bij het bedrijf en de koeien. En daar is Marieke zich van bewust. "De passie die je met je broers en je ouders kunt delen, en met opa en oma natuurlijk, dat is wel heel bijzonder."

Dat zijn kinderen net zo enthousiast zijn als hij, daar is Harm trots op. "Toen ze klein waren probeerden we ze al mee te nemen in het bedrijf, zorgen dat ze enthousiast worden. Niet alleen voor het showwereldje, maar voor 't hele gebeuren op zo'n melkveebedrijf. Dat is goed gelukt, want wat mijn vader en moeder hadden, dat hebben mijn vrouw en ik, en onze kinderen hebben het ook allemaal. Daar kun je alleen maar dagelijks van genieten."

Opa Henderikus checkt nog elke dag even hoe het ervoor staat met de koeien die een paar kilometer verderop in de wei staan te grazen. Met zijn wandelstok beweegt hij zich tussen de dieren die alles behalve mensenschuw zijn. "Komt door de keuringen", legt Harm uit. "Ze zijn aandacht van mensen gewend." Henderikus constateert dat de waterbakken smerig zijn. Die moeten worden schoongemaakt, geeft hij door aan zoonlief.

"Wat ik van mijn vader geleerd heb, is dat je altijd moet doorgaan", zegt Harm. Hij kijkt hem even verlegen als trots aan. "Je geeft niet op. Als er iets is en er moet iets gebeuren, dan moet je er zijn. Maar tegelijkertijd heb ik van hem leren relativeren. Het is allemaal prachtig, maar het gezin is het belangrijkste."

En die les komt niet zomaar uit de lucht vallen. Het noodlot trof de familie Albring meerdere malen. Zo verloor Harm als klein jochie zijn jongere zusje. Ze kwam om bij een verkeersongeluk. Jaren later verongelukte zijn broer in een aardappelrooimachine. Het is nog altijd moeilijk om daarover te praten.

Het melkveebedrijf sleepte de familie door deze intens moeilijke periode heen. En zo werd het veel meer dan hun werk, of een manier van leven. De boerderij en de koeien werden hun baken, hun houvast. En zo voelt dat eigenlijk nog steeds.

Inmiddels staat Cees de koeien te melken. "'s Ochtends staat mijn broer vaak in de melkput", vertelt hij, terwijl hij de melkapparaat aansluit op de spenen van een koeienuier. "Ik jaag de koeien dan deze kant op en ik voer ze. En 's avonds doen we 't andersom."

Henk en Cees willen allebei boer worden. Dat is even mooi als lastig. "Het is de bedoeling dat we allebei zelfstandig als boer verder kunnen, op een eigen bedrijf", vertelt Henk. Maar of dat mogelijk is, is een groot vraagteken. En zo is het ook nog een groot vraagteken wie uiteindelijk het familiebedrijf zal overnemen. Harm, met een grote knipoog: "Ik zeg altijd gekscherend: eerst maar eens zien waar ze mee thuiskomen. Dan kijken we daarna wel weer 's verder."

Hij hoopt in elk geval dat hij samen met vrouw Karin tot op hoge leeftijd van zijn zoons en dochter kan genieten, van hoe die de boel in de toekomst draaiende gaan houden. "Dat doen mijn ouders ook. Die gaan ook nog elke week een dagje naar mijn broer die boer is in Duitsland. Dat is toch prachtig, dat je dat nog steeds kunt doen terwijl je al ruim 80 bent? Dat hopen wij ook te kunnen doen."