Marathonschaatsster Arianna Pruisscher: 'NK-zilver was loon naar werken'

"Voor mij is het een zilveren medaille met een gouden randje. Het is toch wel heel mooi om die te hebben", reageert Pruisscher.

"Ik heb misschien wel te hard gejuicht. Maar ik ben er gewoon heel erg blij mee. Het was heel onwerkelijk. Na al die jaren is het loon naar werken denk ik. Ik heb veel blessureleed gekend in het marathonschaatsen. Dat ik het eerste jaar van de Topdivisie zo kan beginnen is eigenlijk bizar."

En die grote ontlading is goed te verklaren als je weet hoe deze prestatie tot stand is gekomen. Zo is er tijdens haar training op de ijsbaan in Eindhoven nergens een trainer te bekennen. "Ik rij met een groep voormalig studenten die ik een paar jaar geleden heb ontmoet. En met hen heb ik het gewoon heel erg naar m'n zin", aldus Pruisscher.

Daarnaast kan ze in deze corona-lockdown ook maar één keer per week terecht op de ijsbaan en dan ook nog eens om zeven uur 's morgens.

"M'n wekker gaat om 05.00 uur om op tijd in Eindhoven te zijn", licht Pruisscher toe die sinds ruim vier jaar in Sittard woont. "De ijsbaan is na 17.00 uur dicht voor schaatsers die ouder dan achttien jaar zijn. Dus dat red ik niet met m'n werk."

Want naast dat ze marathonschaatsster is, is ze ook nog fulltime tandtechnicus in Roermond. En dat terwijl ze in de zomer ook nog wielrenster is bij de Franse continentale ploeg van Strade Rochelais Charente Maritime, waarmee ze een internationaal programma rijdt. Een bomvol leven waarin ze eigenlijk te weinig rust heeft maar wel moet werken om de eindjes aan elkaar te knopen.

"In de winter begin ik gewoon vroeg en dan werk ik ook extra om in de zomer vrije dagen te kunnen krijgen. Alle vakantiedagen gaan op aan trainingskampen en wedstrijden", verklaart Pruisscher.

Ooit hoopt ze in de toekomst fulltime te kunnen gaan fietsen en schaatsen. Maar of dat lukt hangt af van haar prestaties en bijbehorende inkomsten.

Ondanks dat ze Drenthe al ruim vier jaar geleden heeft verruild voor Limburg mist ze de provincie wel. Maar de liefde zorgt ervoor dat een terugkeer er voorlopig niet inzit.

"Ik ben in hart en nieren een Drent en hij is een échte Limburger. Misschien vinden we ooit een middenweg in Arnhem of zo", besluit Pruisscher lachend.