Roldense Sabine Spreen verbaast vriend en vijand met drie titels op WK Obstacle Running
Het was een weekend om nooit te vergeten voor Sabine Spreen uit Rolde. Op het WK Obstacle Course Running in België won ze drie wereldtitels en een zilveren medaille. De prestatie kreeg bovendien extra glans, omdat Spreen kampt met een auto-immuunziekte, waarbij ze binnen enkele minuten erg ziek kan worden.
Bij Obstacle Course Racing leg je verschillende afstanden af en trotseer je onderweg verschillende obstakels. Je klimt, zwemt en schiet jezelf een weg naar de overwinning. De gouden medailles behaalde ze op de 100 meter en de 3 en 15 kilometer. Op het teamonderdeel werd ze tweede.
Een medailleoogst om jaloers op te worden, maar daar zag het een week voor de race helemaal niet naar uit.
Ziektebed
"Een week voor de race heb ik nog in het ziekenhuis gelegen, dus ik ben nog altijd stomverbaasd dat het me is gelukt", klinkt Spreen verbijsterd. Ze kampt met een ziekte aan haar lever, waardoor ze binnen enkele minuten veel vocht kan ophopen. "En dat is erg gevaarlijk, want dat vocht kan zich ook ophopen rond m'n keel waardoor ik kan stikken. Dan moet er een traumahelikopter uitrukken en word ik opgenomen in het ziekenhuis."
'Comeback-kid'
Het blessureleed liep de afgelopen jaren als een negatieve rode draad door haar carrière. In 2018 werd ze namelijk al eens wereldkampioen in het Obstacle Course Running, maar in de daaropvolgende vier jaar kwam ze niet in de buurt van een evenaring van die prestaties.
"Sinds dit jaar doe ik weer mee in de sport, maar dan in de categorie van para-categorie. Naast mijn auto-immuunziekte kamp ik ook met hardnekkig blessureleed aan mijn schouder, waardoor ik nu door de Nederlandse bond een status heb gekregen als para-atleet."
Niet alleen Spreen hield de Drentse eer oog op het WK in België. Bij de junioren kroonde de 16-jarige Leon Frederiks uit Westerbork zich tot wereldkampioen op de 3 kilometer.
Medaillespiegel
Ondanks tegenslagen liet Spreen zich niet kisten en sloeg ze toe door vier medailles binnen te harken, waarvan drie gouden en één zilveren. "Alles viel op z'n plek, al was het nog wel tot het laatste moment spannend. Pas nadat de laatste atleet is gefinisht, weet ik pas mijn eindresultaat. We werken namelijk met een soort van bandjessysteem waarbij je aan het einde pas hoort of je tijdstraffen hebt gekregen. Nadat al die tijdstraffen zijn verwerkt weet je pas je eindresultaat. Zenuwslopend! Maar gelukkig liep het allemaal goed af."
Met deze opsteker laadt ze zich op voor de wedstrijden in oktober. Dan vertrekt ze naar Engeland waar ze in competitieverband strijdt om de medailles. Helemaal overtuigd is ze nog niet, maar ze dicht zichzelf goede medaillekansen toe. "De kleur maakt mij niet uit, maar ik hoop op een podiumplek!"
